Hoofd- en ondervervoerders. Vertrouwen is goed, controle is beter?
Tal van zaken moeten, op enig moment in hun bestaan, vervoerd worden. Ruwe materialen moeten naar de producent gebracht worden, halffabricaten naar een afwerker, afgewerkte producten moeten naar een distributiecentrum en van het distributiecentrum naar de winkel gebracht worden, defecte producten moeten naar een hersteller gebracht worden, kapotte producten moeten naar een recyclagebedrijf gebracht worden, enz.
Vervoer is daarmee een belangrijke economische sector. Vervoer heeft echter ook een belangrijke maatschappelijke en ecologische impact. Ondervervoerders of zelfstandige chauffeurs kunnen zich in een economische zwakke positie bevinden, en daardoor onder druk gezet worden door hoofdvervoerders of opdrachtgevers om het bijvoorbeeld niet al te nauw te nemen met de rij- en rusttijden. Chauffeurs beschikken niet altijd over de nodige vergunningen om in Nederland of in de EU te mogen werken. Ook de bezorgdheid over de ecologische impact van de transportsector wordt steeds groter. Een vervoerder die het transport zelf uitvoert kan erover waken dat hierbij geen vervuilende vervoermiddelen worden gebruikt, maar wat als de opdracht doorgegeven wordt aan een ondervervoerder? Er kunnen wel instructies gegeven worden dat bijvoorbeeld de 'last mile' met een elektrische vrachtwagen moet gebeuren, maar worden die instructies dan ook effectief nageleefd?
Tijdens een workshop op het SVA Congres 2022 bekeken Prof. Frank Smeele en dr. Frank Stevens de juridische mogelijkheden van hoofdvervoerders. Is een hoofdvervoerder verplicht om zijn ondervervoerders te controleren, of mag hij er gewoon op vertrouwen dat zijn ondervervoerders zich wel aan de wet en/of uitdrukkelijke instructies zal houden? Welke juridische mogelijkheden heeft een hoofdvervoerder om zijn ondervervoerders te dwingen om sociale of ecologische standaarden na te leven?
Workshop over hoofd- en ondervervoerders
